Defolu hayat



İnsanoğlu doğduğu andan itibaren bir duvar içinde yaşıyor. Kimisinin duvarı yüksek, kimisinin alçak. Bu hayatın alçaklığından kaynaklanıyor. Bizlere hep ne yapmamız gerektiği söylendi, ne yapmamamız gerektiği hatırlatıldı. Bunun yüzünden çoğu hayat yitip gidiyor. Çoğumuz ölümü bekleyerek yaşıyoruz farkında olmadan. Mutluyuz sanıyoruz. Hayat bizim sanıyoruz. Aslında ne mutluyuz ne de hayat gerçekten bizim. Hep hedeflerimiz var başkalarının koyduğu. Yaşanmışlıklarımız var başkaları tarafından plânlanan. Kısacık ömrümüz ne bize yetiyor ne de hayatın kendisine. İhtiraslar, hırslar, yalanlar... Hayat bunların üzerinde dönüyor. Bizi de döndürüyor. Hep bir mide bulantısı ile yaşıyorum. Bulantı bunaltıya dönüşüyor. Kusuyorum hayatın üzerine. Hayatı kusuyorum o duvarın üzerinden üzerlerinize...

Hiç yorum yok: