Sabah ofise yürürken gördüm yine aynı insanları caddede. Telaşla işine yetişmeye çalışanlar, dükkanlarını açan esnaflar, okula giden öğrenciler, pastanelerde kahvaltı edenler… Neyi, ne için yaptığını bilmeyen kitleler bütünü. Bir düşünsenize. Ne yapıyorsunuz ve niçin yapıyorsunuz? Bu size ne kadar anlamlı geliyor? İnsanların yüzünde aynı yorgunluk izleri. Hepimiz robotuz biliyorsunuz değil mi? Programlanmış robotlarız hepimiz. Makineyiz. Mekanik robotlardan tek farkımız yaptığımız şeylerin iyi olduğuna kendimizi inandırıyor olmamızdır. Kendi irademizi kullanıyor olduğumuzu sanmamızdır. Sabahları oluk oluk akıyoruz evlerimizden dünyaya, akşam aynı anlarda bir güruh halinde geri dönüyoruz. İhtiyacımız olan tek şey huzur. Bu kadar kalabalık arasında, bir robotun yapamayacağı şey bu. O huzuru bulmak…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder